Muzeum Mazurskie w Szczytnie, 25 marca (piątek), godz. 18.00
Od 25 marca 2011 roku w Muzeum Mazurskim w Szczytnie
Wystawa prezentująca niezwykłą i legendarną krainę karpackich górali, pasterzy,
cieśli i flisaków.
O wystawie
Przemierzałem Karpaty Wschodnie wielokrotnie dziwiąc się ich dzikości. W puste przestrzenie między szczytami wdzierałem się na nartach, tnąc śnieżny obrus odwiecznej zimowej ciszy, by na szczycie Howerli (2061 m n.p.m.) w akcie cywilizacyjnego przełomu , gdy uzyskałem kontakt z cywilizacją, zadzwonić do syna w trzasku mrozu i zakłóceń. Chciałem powiedzieć mu, że wszedłem, zdobyłem, i że zejdę szybciej niż lawina.
To właśnie w tych oddalonych od cywilizacji dolinach ostały się prastare zwyczaje, chaty
dymne - z tabliczkami informującymi, że ubezpieczono je w wolnej Polsce - oraz sposoby przetrwania w tym nader surowym klimacie: gdy w 2008 roku rzeka Czeremosz zerwała mosty, kilka wsi zostało odciętych od świata na trzy miesiące; produkty przywożono mieszkańcom trzy razy w tygodniu.
Huculi i Bojkowie (grupy etniczne ukraińskich górali) w swej gościnności odkrywali przede mną
tę żywą księgę obrazów. To dzięki nim poznałem zapomniane cmentarze z nagrobkami ze słupków granicznych dawnej Rzeczpospolitej, zalane gliną pierwszorzędne bite drogi, nasypy nieistniejących kolei. To tu żaden pies nie czuje się bezpieczny; nie ma takiej budy, by wilki nocą nie wyrwały z niej swej ofiary.
To te góry były domem dla band UPA do 1956 roku i niemym świadkiem ich krwawego prawa. Miejsca po dawnych schroniskach i szlakach turystycznych, fortyfikacje i zasieki z czasów minionychvwojen zarośnięte są dzisiaj drzewami. Byłem świadkiem, jak kościół katolicki powrócił w dolinę pod pasmem Czarnohory, i jak od lat czeka na wiernych, mimo że mieszkańcy tradycyjnie przestrzegają siedmiotygodniowego postu bez sera żółtego, a smaży się tylko na oleju. Dotykałem śladów minionej cywilizacji, którą zatrzymał historyczny kataklizm. Doliną Prutu dotarłem do malowniczego źródła. Tamtejsza okolica urzekła mnie tak bardzo, że nie chciałem stamtąd odejść. Nie wykonałem tam żadnego zdjęcia, by nie pomniejszyć jego piękna, nie "oczernić" tego ideału.
Od Dimy Mohoruka - ostatniego flisaka z dziada pradziada - dowiedziałem się, że ostatni spływ odbył się w 1968 roku, a do wojny spławiano tratwy o 100 metrów kubicznych aż do miasta Czerniowce.
Bezskutecznie poszukiwałem legendarnego pieca huculskiego, by po dziesiątkach poznanych chat zrozumieć, że był on częścią eksportu regionalizmu i powstał na zamówienie pensjonatów i willi stylizowanych ludowo w czasie II RP (dom Kuncewiczów w Kazimierzu Dolnym).
Przekraczając granice i obszary kulturowej przynależności, fotografowałem tę górzystą krainę coraz to nowszymi aparatami. Ona trwała niepodatna na zmiany. Z jednej strony romantycznie archaiczna, z drugiej zaś - tragicznie zaniedbana i skazana na status swoistego rezerwatu.
Krzysztof Hejke
Krzysztof Hejke - profesor sztuk filmowych, fotograf i operator. Absolwent Państwowej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi oraz Instytutu Fotograficznego w Pradze.
Od 18 lat wykłada fotografię na Wydziale Reżyserii i Wydziale Operatorskim
macierzystej uczelni.
Jego prace prezentowano na ponad 60 wystawach indywidualnych w kraju i za granicą. Jest autorem kilkunastu albumów, m.in.: Polska Romantyczna (siedmiokrotnie nagradzanego w konkursach na najpiękniejszą książkę), Polska Duch Ziemi (jedynej monumentalnej publikacji albumowej poświęconej polskiemu folklorowi), Katedra Lwowska obrządku łacińskiego, Tam gdzie lwowskie śpią Orlęta, Rossa od świtu do zmierzchu, Cmentarz Łyczakowski w fotografii Krzysztofa Hejke, Cmentarz Bernardyński, Mazury. Obrazu nostalgii, Ludy świata (autor rozdziału poświęconego Polsce), Kresy. Zapomniana Ojczyzna, Świątynie Kresów, Ludzie Kresów, Katyń-Cmentarze Katyńskie, Polesie, Huculszczyzna. Uczestnik wypraw górskich na najwyższe szczyty kontynentów. Od kilkunastu lat przemierza dawne Kresy RP.
25 marca, piątek
Muzeum Mazurskie w Szczytnie
Wystawa prezentująca niezwykłą i legendarną krainę karpackich górali, pasterzy,
cieśli i flisaków.
O wystawie
Przemierzałem Karpaty Wschodnie wielokrotnie dziwiąc się ich dzikości. W puste przestrzenie między szczytami wdzierałem się na nartach, tnąc śnieżny obrus odwiecznej zimowej ciszy, by na szczycie Howerli (2061 m n.p.m.) w akcie cywilizacyjnego przełomu , gdy uzyskałem kontakt z cywilizacją, zadzwonić do syna w trzasku mrozu i zakłóceń. Chciałem powiedzieć mu, że wszedłem, zdobyłem, i że zejdę szybciej niż lawina.
To właśnie w tych oddalonych od cywilizacji dolinach ostały się prastare zwyczaje, chaty
dymne - z tabliczkami informującymi, że ubezpieczono je w wolnej Polsce - oraz sposoby przetrwania w tym nader surowym klimacie: gdy w 2008 roku rzeka Czeremosz zerwała mosty, kilka wsi zostało odciętych od świata na trzy miesiące; produkty przywożono mieszkańcom trzy razy w tygodniu.
Huculi i Bojkowie (grupy etniczne ukraińskich górali) w swej gościnności odkrywali przede mną
tę żywą księgę obrazów. To dzięki nim poznałem zapomniane cmentarze z nagrobkami ze słupków granicznych dawnej Rzeczpospolitej, zalane gliną pierwszorzędne bite drogi, nasypy nieistniejących kolei. To tu żaden pies nie czuje się bezpieczny; nie ma takiej budy, by wilki nocą nie wyrwały z niej swej ofiary.
To te góry były domem dla band UPA do 1956 roku i niemym świadkiem ich krwawego prawa. Miejsca po dawnych schroniskach i szlakach turystycznych, fortyfikacje i zasieki z czasów minionychvwojen zarośnięte są dzisiaj drzewami. Byłem świadkiem, jak kościół katolicki powrócił w dolinę pod pasmem Czarnohory, i jak od lat czeka na wiernych, mimo że mieszkańcy tradycyjnie przestrzegają siedmiotygodniowego postu bez sera żółtego, a smaży się tylko na oleju. Dotykałem śladów minionej cywilizacji, którą zatrzymał historyczny kataklizm. Doliną Prutu dotarłem do malowniczego źródła. Tamtejsza okolica urzekła mnie tak bardzo, że nie chciałem stamtąd odejść. Nie wykonałem tam żadnego zdjęcia, by nie pomniejszyć jego piękna, nie "oczernić" tego ideału.
Od Dimy Mohoruka - ostatniego flisaka z dziada pradziada - dowiedziałem się, że ostatni spływ odbył się w 1968 roku, a do wojny spławiano tratwy o 100 metrów kubicznych aż do miasta Czerniowce.
Bezskutecznie poszukiwałem legendarnego pieca huculskiego, by po dziesiątkach poznanych chat zrozumieć, że był on częścią eksportu regionalizmu i powstał na zamówienie pensjonatów i willi stylizowanych ludowo w czasie II RP (dom Kuncewiczów w Kazimierzu Dolnym).
Przekraczając granice i obszary kulturowej przynależności, fotografowałem tę górzystą krainę coraz to nowszymi aparatami. Ona trwała niepodatna na zmiany. Z jednej strony romantycznie archaiczna, z drugiej zaś - tragicznie zaniedbana i skazana na status swoistego rezerwatu.
Krzysztof Hejke
Krzysztof Hejke - profesor sztuk filmowych, fotograf i operator. Absolwent Państwowej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi oraz Instytutu Fotograficznego w Pradze.
Od 18 lat wykłada fotografię na Wydziale Reżyserii i Wydziale Operatorskim
macierzystej uczelni.
Jego prace prezentowano na ponad 60 wystawach indywidualnych w kraju i za granicą. Jest autorem kilkunastu albumów, m.in.: Polska Romantyczna (siedmiokrotnie nagradzanego w konkursach na najpiękniejszą książkę), Polska Duch Ziemi (jedynej monumentalnej publikacji albumowej poświęconej polskiemu folklorowi), Katedra Lwowska obrządku łacińskiego, Tam gdzie lwowskie śpią Orlęta, Rossa od świtu do zmierzchu, Cmentarz Łyczakowski w fotografii Krzysztofa Hejke, Cmentarz Bernardyński, Mazury. Obrazu nostalgii, Ludy świata (autor rozdziału poświęconego Polsce), Kresy. Zapomniana Ojczyzna, Świątynie Kresów, Ludzie Kresów, Katyń-Cmentarze Katyńskie, Polesie, Huculszczyzna. Uczestnik wypraw górskich na najwyższe szczyty kontynentów. Od kilkunastu lat przemierza dawne Kresy RP.
25 marca, piątek
Muzeum Mazurskie w Szczytnie
